Mijn Miskramen

Na een moeilijke tijd na de geboorte van mijn baby en een ernstige depressie, was ik erg blij om weer zwanger te zijn. Voor mij voelde dit alsof ik de kraamperiode helemaal opnieuw kon doen, omdat ik me deze tijd met mijn babymeisje nauwelijks kan herinneren.

De eerste weken waren spannend toen ik weer zwanger was (ongeveer 3 maanden na de bevalling). Ik had nauwelijks symptomen, behalve pijnlijke borsten. Mijn psychiater vertelde me dat het oké was om de antidepressiva te blijven gebruiken voor mijn depressie, wat een enorme opluchting was. Toen ze me dit vertelde, kon ik wat meer genieten van deze zwangerschap. Omdat ik erg onzeker was, had ik een vroege echo om te controleren of alles in orde was. Dit was gepland bij 7 weken zwangerschap. Ik was erg nerveus over deze afspraak, omdat ik weet dat het 'echter' mij zal worden als ik dit kleine mensje in mij zie groeien. Het wachten in de wachtkamer voor de afspraak voelde een beetje raar aangezien we ook een 6 maanden oude bij ons hadden. Gelukkig voor ons hoefden we niet lang te wachten. De echoscopiste stelde ons een paar vragen en we waren klaar voor het ‘echte’ werk. Eerst probeerde ze het uitwendig, maar omdat de zwangerschap nog erg vroeg was, werd er niets ontdekt. Intern deed ze een tweede poging. Zo werd de baby snel gevonden. De hartslag was snel en krachtig. Weer een enorme opluchting voor mij. Het was zo bijzonder om dit kleine klompje cellen van ongeveer 1 cm groot te zien. Ik zag mijn meisje voor het eerst bij 13 weken zwangerschap. Toen was alles een stuk groter. Nu ik dit kleine mensje in mij zag. Ik voelde me echt zwanger.

Ongeveer een week na de echo verloor ik een paar druppels bruinachtig bloed. Hier schrok ik van en ik heb meteen mijn verloskundige gebeld. Ze vertelde me dat dit kan gebeuren als je hoest of niest en dat ze niets konden doen. Dit stelde me een beetje gerust. De volgende dag verloor ik meer bloed. Deze keer was het knalrood. Ik wist meteen dat er iets niet klopte. Ik heb de hele dag gehuild en mijn buik voelde de hele dag heel raar aan. Inmiddels was het bloeden zo hevig dat ik maandverband moest gebruiken. Tegen het einde van de dag voelde ik de foetus mijn lichaam verlaten. Dit was zo onwerkelijk en ik zal nooit vergeten hoe het voelde. Het was ongeveer 2 cm groot en het membraan eromheen was nog intact. Het was zo'n raar gevoel om mijn kind zo te zien. Ik nam foto's en mocht mijn kind begraven naast de geboorteboom van de grote zus. Elke keer als ik die boom zie, denk ik aan mijn baby.

De tijd na de miskraam was zwaar. Het gebeurde een paar dagen voor Kerstmis, wat de kerst vakantie niet leuk maakte. Veel verplichte familiebezoeken met baby's en zwangere vrouwen. Dit was erg moeilijk voor mij. Gelukkig waren er een paar die ook een miskraam hadden of een PND hebben meegemaakt, dus er was begrip voor hoe ik me voelde. In de weken die volgden zag ik mijn psychiater veel omdat ik een grote tegenslag had. Ik huilde veel, had last van angsten en sliep nauwelijks. Pas na ongeveer 6 weken begon ik me een beetje beter te voelen.

2 maanden later had ik (weer) een positieve zwangerschapstest. Ik voelde me een beetje blij maar ook heel angstig. De gedachte ‘wat als het weer mis gaat’ bleef maar door mijn hoofd spoken. Ik durfde de verloskundige niet te bellen voor een afspraak want voor mij wordt het pas 'echt' als ik die afspraak heb gemaakt en ik ben pas echt zwanger als ik dat kleine mensje in mijn buik heb gezien. Kortom, alles wat ik moet doen als je erachter komt dat je zwanger bent, heb ik uitgesteld. Ik heb wel een zwangerschapsmultivitamine met foliumzuur geslikt dus helemaal onverantwoord was het niet. Ik had ook geen last van ernstige zwangerschapssymptomen, dus ik voelde me best goed. Ik voelde me zelfs zo goed, dat we een weekend met zijn drieën gingen kamperen. Tijdens deze trip ging het helaas allemaal mis. Het begon met een beetje bloedverlies wat niets hoeft te betekenen maar mijn onderbewustzijn wist wel beter. We zijn meteen naar huis gegaan toen het begon. Het bloeden werd erger toen ik thuiskwam en ik kon alleen maar huilen. Ik voelde me zo raar en leeg. Ik begon ook aan alles te twijfelen. Misschien is er iets misgegaan tijdens het verwijderen van de placenta na de stuitligging. Misschien is er iets beschadigd tijdens die operatie. Misschien veroorzaakt mijn medicatie de miskramen. Zulke gedachten bleven maar door mijn hoofd spoken.

Toen ik me wat beter voelde heb ik een afspraak gemaakt met mijn huisarts. Ze was gelukkig heel begripvol en wilde me heel graag helpen. Ze verzekerde me ook dat mijn medicatie geen miskramen veroorzaakte, aangezien ze verschillende zwangere vrouwen heeft die hetzelfde merk antidepressiva gebruiken. Ze vertelde me dat ze pas onderzoek doen als je minimaal 3 miskramen hebt gehad maar ze zou een gynaecoloog kunnen bellen voor wat extra informatie. Dat laatste waardeerde ik erg en ze zou me daarna terugbellen. Het telefoontje de volgende dag stelde me enigszins gerust. De genealoog vertelde mijn arts dat het positief was dat ik zwanger zou kunnen worden, maar het was ook zeer waarschijnlijk dat als ze verder zouden onderzoeken, ze niets zouden vinden. Kortom, ik heb gewoon veel pech gehad, helaas.

Een ander nadeel van het hebben van meerdere miskramen is dat ik geen zwangerschapstest meer durf te doen. Een tijdje geleden had ik een cyclus van 6 weken maar ik kon mezelf er niet toe dwingen een zwangerschapstest te doen. (on)Gelukkig (?) kreeg ik mijn menstruatie maar ik voelde me er een beetje raar bij. Ik hoop dat dit ook gewoon wat tijd nodig heeft.

Helaas bleef het niet bij 1 miskraam. Inmiddels heb ik een heleboel positieve zwangerschapstesten in mijn badkamerkastje. Op de een of andere manier wil ik deze niet weggooien.

Omdat elke miskraam een ​​grote tegenslag voor me was en ik nog steeds werd behandeld voor depressie, besloot ik te stoppen met het testen van elke cyclus. Ik dacht dat als ik gewoon niet test, ik nooit zwanger was en gewoon een langere cyclus had. Dit was al lang en onregelmatig dus dat was niet zo vreemd voor mij. Op deze manier onthield ik mezelf van de pijn van elke miskraam.

Ik begrijp dat dit niet voor alle vrouwen mogelijke is, maar door me te concentreren op mijn bedrijf (greenandhappymom.com & greenandhappyshop.com), lukte het me om er niet te veel aan denken omdat dit me al genoeg afleidde.

Na ongeveer anderhalf jaar was ik nog steeds niet zwanger, dus ging ik naar mijn arts die me naar het ziekenhuis stuurde om gecontroleerd te worden door een gynaecoloog. Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten op iemand die gespecialiseerd was in onvruchtbaarheid. Ze vertelde me dat meerdere miskramen verschillende oorzaken kunnen hebben, maar het kan ook zijn dat ze niets vinden. In dit geval is het hebben van meerdere miskramen gewoon pech.

De gynaecoloog wilde verschillende bloedonderzoeken doen en kijken of de vorm van mijn baarmoeder misschien anders is. Een anders gevormde baarmoeder kan een stuitligging van de baby en een vastzittende placenta veroorzaken (lees hier meer over beide tijdens mijn bevalling). Dit leek geen probleem.

Voor de bloedonderzoeken moet ik een paar weken wachten omdat ik onlangs opnieuw een miskraam heb gehad (na 7 weken getest), om er zeker van te zijn dat mijn hormonale niveaus weer normaal zijn. De genetische tests die mijn vriend en ik samen moesten doen, konden tot 10 weken duren. Toen we eindelijk de bloedtesten konden doen, bleek dat we niet de juiste papieren voor de tests hadden gekregen. Het ziekenhuis was net failliet verklaard, dus alle dokters waren weg. Nu moest ik een beslissing nemen, naar een ander ziekenhuis gaan of wachten tot een ander ziekenhuis het overneemt. Ik kies voor het laatste om mezelf niet zo veel druk op te leggen. Helaas duurde dit langer dan verwacht. De eerste afspraak was in januari. De eerste afspraak met de nieuwe gynaecoloog was begin mei. Inmiddels kwam ik er net achter dat het bijna 8 weken geleden was dat ik mijn laatste menstruatie had (maar ik durfde niet te testen). Op de dag van de afspraak kreeg ik mijn menstruatie. Ik vermoedde en nog een miskraam.

De nieuwe gynaecoloog was zeer attent. Ze wilde meteen verschillende testen doen omdat ze vermoedde dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou krijgen na een kort onderzoek dat ze deed. Ik moest de volgende dag terugkomen. Uit de testen bleek dat ik niet zwanger was geweest, maar deze keer gewoon een hele lange cyclus had. Omdat dit erop zou kunnen duiden dat er geen ovulatie plaatsvindt, wilde de gynaecoloog nog meer testen doen. Ik kreeg ook de juiste papieren om genetische tests te doen. Inmiddels heb ik deze week 3 keer bloed laten afnemen met als resultaat 9 buisjes. Niet erg leuk, maar hopelijk geeft het ons wat nuttige informatie.

Helaas gaven deze tests ons geen indicatie waarom ik zoveel miskramen had. Aan de ene kant was het een opluchting dat alles in mijn lichaam goed werkte, aan de andere kant was er niets dat ik kon doen om dit te voorkomen. Dit was gewoon pech. Omdat dit hele proces moeilijk was om mee om te gaan, hebben we besloten dat we minstens een paar maanden/jaren zouden wachten voordat we opnieuw proberen zwanger te worden. Alle miskramen, de stuitbevalling en de depressie doen me steeds meer twijfelen om een ​​tweede kindje te krijgen. De tijd zal het leren…